Aν και ως γονείς επιθυμούμε το παιδί μας να είναι υπεύθυνο και ανεξάρτητο, πολύ συχνά κάνουμε εμείς τις δουλειές που θα μπορούσε να κάνει το ίδιο. Ενώ θέλουμε να φέρεται με σεβασμό και ευγένεια, δυσπιστούμε, δεν το σεβόμαστε, το επικρίνουμε, του κάνουμε κήρυγμα. Θέλουμε να μας δείχνει την τρυφερότητα και την αγάπη του, δεν έχουμε όμως συνήθως χρόνο στη διάθεσή μας, όταν μας έχει ανάγκη. Θέλουμε να είναι ευτυχισμένο, επαινούμε τις επιτυχίες του, επιμένουμε όμως και στα λάθη του. Θέλουμε να είναι θαρραλέο και να αγαπάει το εαυτό του, με τη συμπεριφορά μας όμως, του δίνουμε το μήνυμα ότι δεν είναι ικανό. Πώς θα πετύχουμε τελικά να μεταδώσουμε στο παιδί μας το αίσθημα της ασφάλειας και την εμπιστοσύνη που έχει τόσο ανάγκη από τα πρώτα τρυφερά χρόνια της ζωής του, για να γίνει αργότερα ένας ισορροπημένος άνθρωπος; Πώς θα καταφέρουμε να το βοηθήσουμε να αναπτυχθεί σωστά και πώς θα το ενθαρρύνουμε ουσιαστικά χωρίς να πέφτουμε στην παγίδα των τυποποιημένων φράσεων, που έχουν μάλλον αρνητικά αποτελέσματα;

Ο έπαινος είναι ένα είδος επιβράβευσης, που βασίζε-ται στον ανταγωνισμό, ενώ η ενθάρρυνση δίνεται για κάθε προσπάθεια και βελτίωση, όσο μικρή και αν είναι.

Αυτά και άλλα πολλά ερωτήματα απαντήθηκαν σε σχετική συζήτηση με θέμα «H σημασία της ενθάρρυνσης» που πραγματοποιήθηκε στο Baby College της Λάρισας. Η συμμετοχή ήταν μεγάλη, καθώς μεγάλο ήταν και το ενδιαφέρον των γονέων για τις εισηγήσεις των ειδικών (κ. Νατάσα Γιάννακα, παιδοψυχολόγος και κ. Δημήτριος Ζάχος, ψυχοθεραπευτής μέσω κίνησης χορού), οι οποίοι απάντησαν στα ερωτήματά τους και αντάλλαξαν μαζί τους τις απόψεις τους.

«Παιδιά που διστάζουν όσο πιο κοντά πλησιάζουν σε καθήκοντα» είπε η κ. Νατάσα Γιάννακα «για να οπισθοχωρήσουν τελικά, πριν καν έρθουν σε επαφή μ” αυτά, αποκαλούνται μερικές φορές τεμπέλικα ή αφηρημένα. Δεν καταπιάνονται με κάτι καινούργιο και είναι απασχολημένα με τις αναστολές και τα εμπόδιά τους».

«Σήμερα θεωρείται βέβαιο» τόνισε η κ. Νατάσα Γιάννακα «ότι η εγκατάλειψη του βρέφους μέσα σ” ένα θάλαμο και η μη ανταπόκριση στο κλάμα του είναι ένας αποχωρισμός και μια ματαίωση στην εκπλήρωση των επιθυμιών του».

«Πολλοί άνθρωποι δεν γνωρίζουν καν ότι περνάνε μηνύματα στα παιδιά την ώρα που τα κρατάνε» είπε ο κ. Δημήτρης Ζάχος. «Το σταθερό κράτημα στην αγκαλιά» συμπλήρωσε ο κ. Ζάχος «εμπνέει σιγουριά και ασφάλεια στο παιδί και του δείχνει ότι είμαστε σίγουροι γι” αυτό που κάνουμε, ενώ η ευαισθησία απαιτεί να προσαρμοζόμαστε στις ανάγκες της εκάστοτε δραστηριότητας του παιδιού».

«Είναι πολύ σημαντικό λοιπόν» είπε ο κ. Ζάχος «να προτρέπουμε το βρέφος να εστιάζει στο πρόσωπο των μεγάλων, έτσι ώστε να απολαμβάνει και να αντιδρά σε γκριμάτσες, ήχους ή λέξεις. Αργότερα το παιδί θα αρχίσει τις δικές του κινήσεις, γκριμάτσες ή ήχους, τους οποίους πρέπει να μιμούμαστε για να το βοηθήσουμε να αποκαταστήσει την επικοινωνία του με το περιβάλλον. Η επικοινωνία αυτή καλό είναι να συνοδεύεται από μια ζεστή και υποστηρικτική φωνή, ήχο ή τραγούδι που κάνει τα παιδιά να νοιώθουν μεγαλύτερη ασφάλεια, ηρεμία και άνεση. Αντίθετα άγριες και δυνατές φωνές μπορεί να τους προκαλέσουν ταραχή».

«Με την πρώτη ματιά έπαινος και ενθάρρυνση φαίνεται να είναι όμοιες διαδικασίες» είπε η κ. Νατάσα Γιάννακα και συμπλήρωσε «ότι ο έπαινος είναι ένα είδος επιβράβευσης, που βασίζεται στον ανταγωνισμό, ενώ η ενθάρρυνση δίνεται για κάθε προσπάθεια και βελτίωση, όσο μικρή και αν είναι. Ο γονιός ο οποίος ενθαρρύνει, δεν ενδιαφέρεται να συγκρίνει το παιδί του με κάποιο άλλο, αντιθέτως φροντίζει να το βοηθήσει να αισθάνεται αξιόλογο. Ο έπαινος τέλος, όπως και η τιμωρία, είναι μια μέθοδος κοινωνικού ελέγχου και η υπερβολική χρήση τους μπορεί να έχει άσχημα αποτελέσματα».