Αυτές τις ημέρες πολλές οικογένειες έχουν προβληματισμούς και ανησυχίες για την προσαρμογή των μικρών παιδιών τους στη νέα αυτή συνθήκη η οποία επηρεάζει την καθημερινότητα όλης της οικογένειας.

Ας ξεκινήσουμε από την πραγματικότητα!

Τα παιδιά λόγω αναπτυξιακών χαρακτηριστικών δεν θέλουν να αποχωριστούν την οικογένειά τους και ιδιαίτερα τη μητέρα

• Όμως θέλουν να παίξουν με άλλα παιδιά

Στα παιδιά δεν αρέσουν οι αλλαγές

• Όμως κάθε φορά που κατακτούν μια νέα συνήθεια μόνα τους νιώθουν ικανά και “ψηλώνουν” ψυχικά

Το ομαδικό παιχνίδι είναι βιολογική εγγενής ανάγκη τους

• Όμως δεν έχουν μάθει να μοιράζονται τα παιχνίδια

Μιμούνται εύκολα τα άλλα παιδιά

• Αλλά δυσκολεύονται να μπουν σε παρέες
• Επιπλέον παρότι τους αρέσει η ζωή στον παιδικό σταθμό χρειάζονται χρόνο για να συνηθίσουν νέα πρόσωπα όπως η νηπιαγωγός

Αυτές είναι μερικές από τις φυσιολογικές και αναμενόμενες εσωτερικές συγκρούσεις που συμβαίνουν εντός τους

Το να καταλάβουμε το παιδί μέσα από τον τρόπο που σκέφτεται και λειτουργεί σε αυτή την ηλικία είναι κρίσιμης σημασίας. Η παιδαγωγική διαχείριση και η γνώση των επαγγελματιών είναι το κλειδί σε όλη αυτή τη νέα κατάσταση.

• Δώστε χρόνο στο παιδί και μη βιάζεστε, μην πιέζετε με τη στάση σας να προχωρήσει περισσότερο από όσο θέλει και μπορεί
• Μιλήστε του απλά και κατανοητά πάνω στην πραγματικότητα. Πείτε  για παράδειγμα: “ξέρω πως σου αρέσει αλλά κάτι σε στεναχωρεί ή μπορεί να δυσκολεύεσαι”  αντί της φράσης “κοίτα πόσο τέλεια είναι εδώ, μα γιατί δεν σου αρέσει;”
• Μην το πιέζετε να πάει να παίξει με τα άλλα παιδιά. Σε αυτήν την ηλικία μια συνηθισμένη στρατηγική των παιδιών είναι να παρατηρούν το περιβάλλον και ειδικά το πώς παίζουν τα άλλα παιδιά έτσι ώστε να μπουν στο παιχνίδι με περισσότερη σιγουριά.
• Μην υπόσχεστε πράγματα που δεν θα κάνετε όπως “θα είμαι κι εγώ μαζί σου”. Αντί αυτού μπορείτε να κάνετε μια μικρή διαπραγμάτευση και να πείτε: “Σε αυτό το χώρο μαζί με τα παιδιά είναι η νηπιαγωγός και όχι οι μαμάδες τους. Όμως αν με χρειαστείς, εκείνη θα με καλέσει και θα έρθω αμέσως.”
• Ένα άλλο λάθος στρέβλωσης που κάνουμε συχνά οι ενήλικες είναι ότι προδιαγράφουμε  τις αντιδράσεις και ερμηνεύουμε τα παιδιά με όσα μέχρι στιγμής γνωρίζουμε για εκείνα. Η φοίτηση όμως στον παιδικό σταθμό είναι μια εντελώς νέα κατάσταση στη ζωή του παιδιού και δεν μπορούμε να γνωρίζουμε πώς θα την εσωτερικεύσει. Για αυτό προχωράμε βήμα – βήμα αξιολογώντας τις αντιδράσεις του και δείχνοντας παράλληλα εμπιστοσύνη. Για παράδειγμα πολλοί γονείς λένε: “αποκλείεται να μπει στο σχολικό λεωφορείο” ή “δεν θα τα καταφέρει να φύγει από την αγκαλιά μου” ενώ στην πράξη αυτό τελικά δε συμβαίνει. Το σίγουρο όμως είναι πως όλα τα παιδιά δυσκολεύονται στην περίοδο της προσαρμογής: νέες ρουτίνες, καινούργια πρόσωπα, συνομήλικοι που διεκδικούν τα παιχνίδια τους, σωματική κούραση, ξένο περιβάλλον και χώροι άγνωστοι, είναι κάποιες από τις νέες συνθήκες στη ζωή τους.
• Το κλάμα τους συχνά ως αντίδραση είναι επίσης κάτι που στρεσάρει τους γονείς αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι για τα πολύ μικρά παιδιά που δεν έχουν κατακτήσει τη λεκτική έκφραση των συναισθημάτων και δεν είναι ακόμη ικανά λόγω ηλικίας να αυτορυθμιστούν, το κλάμα είναι μια συνηθισμένη και  φυσική αυτοματοποιημένη αντίδραση και εκτόνωση. Φυσικά σε συνεννόηση με τη νηπιαγωγό, δεν αφήνουμε ένα παιδί για πολύ χρόνο  να ταλαιπωρηθεί και να κουραστεί από τις ίδιες του τις αντιδράσεις. Η αξιολόγηση από τη νηπιαγωγό της συναισθηματικής κατάστασης του κάθε παιδιού, είναι αναγκαία.
• Για το λόγο αυτό πρέπει τις πρώτες μέρες να είστε σε ετοιμότητα να παραλάβετε άμεσα το παιδί όταν η νηπιαγωγός κρίνει ότι δεν μπορεί το παιδί να παραμείνει άλλο στον παιδικό σταθμό. Οι λίγες ώρες παραμονής πάντα λειτουργούν βοηθητικά την εποχή της προσαρμογής.
• Σε κάθε περίπτωση η περίοδος της προσαρμογής δεν σταματά όταν τελειώνει το κλάμα ή η δυσθυμία του παιδιού. Χρειάζεται χρόνος, υπομονή, κατανόηση και συνεργασία με τις παιδαγωγούς. Εμπιστευτείτε τους επαγγελματίες και την εμπειρία τους.
• Κρατήστε τα παιδιά ξεκούραστα και τηρείτε τα ωράρια ύπνου. Πρέπει να κοιμούνται τουλάχιστον 8 -10 ώρες.
• Τέλος μην βομβαρδίζετε τα παιδιά με ερωτήσεις ούτε με πολλές πληροφορίες για τη νέα αυτή κατάσταση ειδικά όταν εκδηλώνουν άγχος από το προηγούμενο βράδυ. Με τον τρόπο αυτό συμμετέχετε με το δικό σας άγχος στην ένταση του παιδιού και τη διαστέλλετε. Μια αγκαλιά, ένα παραμύθι, μια τρυφερή αλληλεπίδραση λειτουργούν αντισταθμιστικά.

Και να θυμάστε!

Το παιδί σας ξεκινά ένα δρόμο με νέες δικές του κοινωνικές κατακτήσεις και δίχως εσάς.

Αυτό είναι το καλύτερο δώρο που μπορείτε να του κάνετε ως γονείς,  το δικαιούται και το αξίζει.